DAS ÁNIMAS E DOS NOSOS DEFUNTOS

Peto de Ánimas no Souto Redemuiños

Un conto de ánimas

JOSE LUIS FUENTES

Era sábado, media mañá dun día de principios de verán.

Fun cortar o pelo onda sempre. Cheguei a iso das doce.

O barbeiro estaba cun  rapaz; saudei e sentei no banco onde esperaba outro cliente, que de cando en vez asentía ós monólogos do barbeiro. O home aparentaba sesenta e poucos anos, pel curtida, corpo magro e aspecto san. Transmitía un aire calmo e sereo, coma o que adoitan eses nosos labregos que parecen estar de volta das cousas da vida sen ter orgullo diso.

Mentres o perruqueiro levaba o traballo con parsimonia, canso de que non lle seguisen o fío das súas conversas, empezou a ensarillarse en temas transcendentes, e non sei cómo bateu co máis-alá.

Osario San Salvador
Redemuiños

Entón o meu compañeiro de espera tomou a palabra, e con ton sosegado e discurso vagaroso dixo:

–Verá…, pois… voulle contar o que me pasou a min:

Era a festa na parroquia da miña muller e había que ir; así que aparellei a besta e alá fomos.

Á volta viñamos  calados, algo cansos, os dous na cabaleiría, a muller detrás.

De camiño tiñamos que pasar polo pueblo da miña nai, que morrera anos atrás e ao entrar no lugar…. Alí estaba ela.

Non dixen nada.

Máis adiante, no medio do pueblo, ela  volvía estar.

Calei, e seguimos.

 Á saída do lugar, sentada na cancela dunha finca que fora nósa, estaba a miña nai outra vez.

Tampouco ningún dos dous dixemos nada.

Seguimos camiño, todo o tempo calados. Ela non volveu aparecer.

En chegando á casa, namáis baixarnos da besta, díxenlle á muller: –¿Viches algo?  –¡Vin!, dixo ela.

Máis tarde acordamos de terlle unhas misas por se, lle quedara algunha obriga sen cumprir.

Peto ánimas San Salvador de Redemuiños

Nin sei de onde era o home. Nin en qué lugar situar o suceso. Podería ser calquera da nosa Terra. Naquel aire de tempo suspenso no que estabamos non quedou sitio para preguntas.

Xacebáns

Aquela historia chegoume moi fondo, pola sinceridade e humildade coa que compartira connosco aquel anaco íntimo da súa vida de maneira tan desprendida. Sentinme tan agradecido, ou solidario -non sei- que non puiden menos de tentar de contribuír tamén eu algo a aquel aire calmo e de suspenso que nos envolvía e compartir con el outra historia que eu coñecia ben:

A Cruz en Quintela de Leirado

“-Foi una noite de mediados doutro verán:

Aquela noite deitouse de rutina. Sen teimas nin cavilacións. Coa cabeza lixeira e o corpo canso.

Soñou. Soñou que desaparecera o seu pai. E que o pai sentía que andaba perdido…

Pola súa parte, el e mailos irmaos andaban na procura do pai sen velo por ningures…

Pero ao mesmo tempo el estaba vendo o pai:

Estaba detrás do Canastriño das Ánimas, mirando con mirada perdida cara o poñente…

Canastriño de ánimas- San Pedro de Leirado

E el e os irmaos estaban no adro, do outro lado do muro que dá contra o  Canastriño, onde están os nichos da familia.

Aínda era cedo pero levantouse.

Pouco despois, e polo teléfono, dicíanlle que o seu pai finara aquela noite. Noite da Asunción para o San Roque.

Esta vez si que sei onde pasou. Que os soños non sempre soños son.

Descansen en Paz todos os que nos deixaron a herdanza da nosa Terra

Adro da igrexa de Hospital de Incio. Na lápida pódese ler:


"A TODOS OS NOSOS ANTERGOS
DOS QUE HERDAMOS
AS TERRAS A FE E A FALA"