Xulio Fontes. Os postes e os soños dun pintor que medrou á sombra do Penegache.

Ana Mosquera 

Nesta entrada de Á SOMBRA DO PENEGACHE  imos falar da obra de Xulio Fontes, un veciño de Quintela de Leirado, que xa apuntaba maneiras cando de pequeno no lugar de  Forxán debuxaba a fonte  e outras paisaxes que tiña a súa beira.

corredor da sua casa de Vigo

Xulio presenta o Martes 4 de agosto, ás sete da tarde, na Casa dos Poetas de Celanova, un novo libro: O MUNDO ONÍRICO DE XULIO FONTES no que recolle unha selección de cadros  acompañados de textos de autores tan diversos como : Méndez Ferrín, Antonio Piñeiro, Jesús de Juana, Alfonso Álvarez  Cáccamo, García Mañá, Gonzalo Navaza, Manuel Vidal Villaverde, Anxo Angueira ou a súa propia irmá Ánxeles Fuentes.

Xulio nesta obra evoca Quintela de Leirado, a intrahistoria do lugar, sempre co Penegache de preto, vixiando e guiando a ramboia. Un Penegache sempre xeneroso, con caza, pasto ou contrabando e igualmente sempre perigoso, lobos, frío, medo, pistolas...

Pero Xulio tamén nos mostra escenas do mar e das montañas que ve desde a súa casa de Vigo.

Non vou falar máis deste libro xa que o vou facer o próximo día 4 de agosto na casa dos poetas, en Celanova, acompañando a Xulio.

Sobre a traxectoria de Xulio podemos dicir moitas cousas.  Comezou de ben pequeno gañando concursos de debuxo. Logo a súa presenza en Santander e San Sebastián, así como o coñecemento da obra de Gaudí, marcaron a súa traxectoria artística.

Fermosa MATERNIDADE que será doada ao Concello de Quintela de Leirado 

Participou  en numerosas exposicións individuais e colectivas. Destaca o catálogo da exposición itinerante “Os nosos artistas”, organizada pola Consellaría de Cultura no 2005, onde Xulio participou con 24 obras.

No ano 2002, levou a cabo unha intervención artística singular pintando os postes da luz no seu Leirado natal. O feito foi recollido amplamente nos medios de comunicación, e Leirado foi durante un tempo coñecido por ser o lugar de Ourense que tiña os postes eléctricos pintados con arte.Como dixo o escritor Méndez Ferrín, Xulio encheu o panorama da súa localidade nativa cunha festa de matices.

Outra taboa que tamén se poderá ver no Concello de Quintela de Leirado

Os postes teñen o seu ritmo. Xulio aproveita as estruturas monótonas e repetitivas de formigón para dar lugar a obras singulares  e diferentes, como singulares e diferentes son os nomes que lle dá a cada poste, e que para calquera veciño de Leirado resultan perfectamente recoñecíbeis: Cerdeiriños, levada de Bangueses, día oito, Atainde, Forxan, Xacebáns, Fondóns…

Esta obra, como toda a obra de Xulio, non é froito dunha frivolidade ou dunha ocorrencia. Nela hai unha denuncia implícita.

Ao fixarnos no ritmo e na plasticidade dos postes reparamos en algo que nos pasara desapercibido a longo dos anos:  A cantidade de postes, cables e tendidos que sen ningunha organización foron colonizando as nosas aldeas. Para traernos comodidades necesarias? Sen lugar a dúbidas.

Pero estes tendidos, ao contrario dos debuxos dos postes, non contan co sentido da harmonía. Foron pensados cunha certa presa e, o peor de todo, algúns deles están en lugares moi pouco axeitados

Deseño en papel dos postes de Leirado